Blog Artikels

Ons weet almal dat besluitneming ‘n onvermydelike deel van die lewe is. Mense het al deur verskeie studies daarop gewys dat die gemiddelde m

Jy ken die nuwe wagwoorde: “Almal doen dit; daarom kan ek ook.” “As niemand by stopstrate of verkeersligte stop nie, hoekom moet ek dit doen?” “As niemand hulle aan iemand anders steur nie, hoekom moet ek dit doen?” Hierdie vrae is die nuwe wagwoorde, die nuwe manier van leef vir te veel mense in ons land. Hoekom moet ek dit dan vandag oorweeg om heeltemal anders as “almal” te wees. Wel, omdat ek nie “almal” se slaaf is nie en ook omdat “almal” dikwels verkeerd is.

Passiwiteit is nie ‘n opsie vir ‘n leier nie. Leiers staan (met reg) daarvoor bekend dat hulle aktief is, momentum skep en vorentoe beweeg, al is dit soms stadig en tydsaam. Daarom is gesonde leiers nie bang vir die neem van besluite nie. Hoe groter die droom, organisasie, of doelwitte, hoe meer omvangryk en kompleks kan besluite egter raak. Trouens, die kwaliteit van ‘n bepaalde span of leier se leierskap kan in ‘n groot mate in verband gebring word met die kwaliteit van bes

Het jy al ooit bestuur terwyl jy nies? As jy teen 120km per uur ry en jy nies, bestuur jy byna 20 meter met jou oë gesluit. Dit is één ding om te sê jy kan iets toe-oë doen. Dit is ʼn ander ding om ʼn een-ton-voertuig te bestuur terwyl jy nie kan sien nie. Gewoonlik is dit in orde, want jy onthou hoe daardie twintig meter voor jou gelyk het.

Ek het al baie gewonder hoe besluitneming werklik veronderstel is om te werk. Ek meen, hoe weet ons watter besluite ons as leiers moet oorweeg? Hoe neem ‘n mens sinvolle besluite? Daar is een beginsel wat my al vir jare help om hierdie vraag te beantwoord. Dit kom uit ‘n toespraak aangaande leierskap, wat John Maxwell eenmaal gelewer het. Die titel van die praatjie was Making the tough call. Tydens die toespraak was daar een frase, wat ek nooit sal vergeet nie en wat ek gemem

Esegiël is nie ’n maklike teks om te verstaan nie. Dit is nie soseer die boodskap wat moeilik is nie, maar eerder die beskrywings van die kragtige visioene, wat my maag op ’n knop laat trek. Tog breek die Gees dikwels ook die moeilike verse soos ’n ryp granaat oop, sodat ek die sappige vrug kan eet en persoonlike betekenis in ’n spesifieke gedeelte vind. So is dit ook met Esegiël 1.

“In ‘n tyd van ongekende politieke en kulturele spanning, hoe reageer jou generasie kerkleiers op wat gebeur in ons land?” So vra ‘n vriend my onlangs. Hy het lankal die kerk verlaat, maar hou haar nog van ‘n afstand af fyn dop. Hy is nie alleen nie. Duisende Suid-Afrikaanse Millennials en Gen-X, en selfs hier en daar ‘n paar Boomers, het die kerk verlaat oor institusionele besluite, of die gebrek daaraan.