Blog Artikels

“Keeping up appearances” is ’n ou Britse sitcom. Ek onthou een toneeltjie, wat in bykans elke episode afgespeel het, wanneer die seun sy ouers gebel het. Dan was die pa se eerste vraag altyd: “How much does he want?” Dalk weet jy ook hoe dit voel. Party mense ken jou net solank as wat jy vir hulle geld gee. Of as hulle dinge van jou wil hê. Maar as jy daardie kraantjie toedraai, hoor jy skielik dat jy nie meer omgee nie.

In sy nuwe Goeie Nuus skryf Stephan Joubert dat die lewe nie regverdig is nie, maar God is.

Ek sien nie kans om een stel waardes te hê vir my geestelike lewe en nog ’n ander stel vir my “normale” lewe nie. Dit is te veeleisend. Nog erger, dit is skynheilig. En die heel ergste, dit staan God glad nie aan nie. Dit is glad nie wat Hy van my verwag nie. Ek sien nie kans om ‘n voorvegter vir die waarheid te wees, maar in dieselfde asem verneder ek almal wat nie soos ek glo of dink nie. Ek stoomroller nooit liefdeloos bo-oor ander mense nie. Ek verskil met integriteit, in

Moses Montefiore (1784-1885) was een van die rykste mense in England. Met sy honderdste verjaarsdag het die London Times ’n onderhoud met hom gevoer. Die joernalis vra toe vir Montefiore wat sy netto waarde in geldterme is. Toe hy ’n bedrag noem, sê die verslaggewer hy moet sekerlik baie meer geld as dit hê. Montefiore het geantwoord: “Jy het my nie gevra hoeveel ek besit nie; jy het gevra wat ek werd is. Toe het ek uitgewerk hoeveel ek al weggegee het aan mense in nood. Dit

Klagtes oor die jeug wat buite beheer is, of politici wat korrup is, is niks nuuts nie. Doer in 1913 het professor G.T.W. Patrick in “The Popular Science Monthly” geskryf dat hy in ‘n museum in Istanbul ’n inskripsie raakgeloop het van die Chaldese koning, Naram Sin (2254-2218 vC). Hy het dit as volg vertaal: “We have fallen upon evil times… Politics are very corrupt. Children are no longer respectful to their parents.”

Ek het ‘n voorneme vir die res van my lewe: om daagliks saam met Paulus uit te roep: “Vir my is om te lewe Christus.” Ek wil hê die evangelie moet my slyp en ek wil op die snykante begin leef. Middelmatigheid moet verbode taal in my woordeskat wees. Ander se vreugde en nood moet my hartklop wees en integriteit voor God my voltydse passie. Nee, ek wil nie langer “redelik” wees nie, dan is ek maar net “redelik” toegewyd. Radikaal uitverkoop aan die Heer – dis wat van nou af in

Een van Jesus se uitdagendste leringe is dat as ons eerste wil wees, dan moet ons laaste wees. As ons groot wil wees, dan moet ons klein wees. Dit sê Hy onder andere vir sy dissipels in Markus 10:42 - 45. Van nature glo ons groot is groot en klein is klein, ook op geloofsterrein. Baie meen selfs dit is belangriker om ’n beroemde prediker of evangelis te wees as iemand wat tee skink by die kerk of wat die besoekers verwelkom. Die Here kies om te verskil. In sy oë is die belang

“Is COVID-19 dalk die Here se manier om die wêreldbevolking in toom te hou?” vra iemand. Hulle Bybelstudiegroep wil graag weet. Ek sukkel om my skok weg te steek, terwyl ek sê: “Dit klink amper of hulle God sien as ’n regsien-God.”

Is dit regtig so moeilik om vir een ander persoon gedurende die volgende 24 uur om te gee? Is dit so swaar om Jesus se verteenwoordiger by een van sy geliefdes te wees as Hy jou vra om dit te doen? Is dit onmoontlik om Spreuke 19:17 se woorde waar te maak dat om vir iemand in nood te help is om ‘n lening aan die Here te maak? Natuurlik nie. Dis wat Geesgevulde mense doen. Hulle harte en hande is oop.

O die luukse gevoel om in ‘n weelderige hotel in te stap… Ek was nog nie baie keer in so ‘n hotel nie, maar iets wat vir my fantasties is, is daardie dik, wit japonne en die bypassende pantoffels. As ek dit aantrek, voel ek skatryk! Dit voel vir my asof ek net die telefoon kan oplig vir kamerdiens en verder kan ek terugsit en ontspan.

Kerkwees beteken vir Geesgevuldes nie om nog meer betrokke te raak by die eredienste en Bybelstudies van hul plaaslike kerk nie. Te veel mense dink dat groter toewyding aan die Here in dieselfde asem beteken dat jy nog meer dinge elke week by die kerk moet bywoon. Nou ja, daars niks mee verkeerd om sulke kerklike aksies te ondersteun nie. Inteendeel! Maar dis nog lank nie genoeg nie. Eers wanneer Christene wegstap van kerklike persele af en in die regte wêreld daarbuite begin

Die meetinstrument vir egte lewe in die kerk is nie geleë in die aantal programme of aksies wat kerke aanbied om nog meer mense op hul perseel te kry nie, maar in die vraag of diegene wat al hierdie aktiwiteite bywoon bedienings van hul eie in plek het as hulle die kerkgebou verlaat. Dis juis buite die kerk se deure waar Geesvervuldheid wys… of nie! Die vraag is dus hoeveel kerkgangers is deurlopend betrokke by selfstandige aksies soos die versorging van armes; ondersteuning

Jare gelede het ‘n prediker een keer in ‘n preek gesê dat as ons ou klere na die kerk toe bring, dan moet ons seker maak dis silwerskoon. En as ons gebruikte goedere weggee, moet ons seker maak dis in ‘n goeie toestand. Die kerk is nie maar net ‘n gerieflike aflaaiplek vir rommel wat in ons pad is nie. Ook het hy bygevoeg dat Geesvervuldheid wys in die maniere hoe ons teenoor die armste mense optree.

Mededeelsaamheid is die wagwoord daar waar die Gees werk. Dit sien ek in die Jerusalemgemeente se optrede. Sonder dat iemand dit vir hulle gesê het, het die deure van hulle harte in mekaar se rigting oopgegaan. Vrygewigheid was nou die nuwe wagwoord. Hoe kon hulle aan hul eie besittings vasklou terwyl hul medebroers en suster in die Here broodgebrek gely het? Wat ‘n slegte advertensiebord sou hulle dan nie vir Christus wees nie. Daarom het die Gees hulle beursies laat oopgaan

So baie gelowiges en gemeentes doen soveel betekenisvolle goed in hierdie weird Corona-tyd waarin ons onsself bevind. So baie mense se hande, harte en beursies is oop, somtyds ten koste van hulleself. So baie gemeentes doen van hulle beste werk in hierdie tyd. So baie is betrokke by goeie en sinvolle noodverligtingsprojekte. Wat ‘n inspirasie is dit nie!

Een Sondag-oggend kort na ek klaar gepreek het in een van ons dienste, kom sê die opsigter dat daar buite die kerk ‘n hawelose ou dringend n