Blog Artikels

Ag, ek is so lief vir ABBA se musiek. Vanaand, terwyl ek hier in Desember skryf, dink ek oor die jaar wat verby is. Ons almal het soos gewoonlik uitgesien na die nuwe jaar en die beloftes wat dit inhou. Met Nuwejaarsdag het ons almal die mooiste wense vir ons familie en vriende uitgespreek.Ons sou dalk selfs na ABBA se liedjie “Happy new year” geluister het.

“Life is difficult.” So begin dr. M. Scott Peck, ‘n psigiater, sy boek, The road less travelled. Ek dink almal van ons kan na 2020 sê dat die lewe inderdaad moeilik is. Ons is almal geraak deur Covid 19. Almal van ons het die inperking beleef. Sommige mense het dalk hul werk verloor en ander se salaris is dalk dramaties gesny. Party van ons het geliefdes aan die dood afgestaan. Sommiges was vir lank afgesny van hul geliefdes, wat ver woon.

Christopher Nolan se nuutste fliek, Tenet, het mense aan die gons. Soos met sy ander flieks, durf jy dit nie waag om die fliek te onderbreek vir ʼn glasie water nie. Elke oomblik tel, as jy die legkaart teen die einde wil verstaan.

As ‘n onskuldige klein dogtertjie het ek een middag vir my ma ‘n leuen vertel. Ek het heerlik by maatjies gaan speel en heeltemal van die tyd vergeet. Dit was in veilige tye -dit was nie die probleem nie. Ek het gejok oor waar ek gaan speel het. Toe my ma my uiteindelik opspoor en my by die verkeerde dam se eende vind, was daar groot moeilikheid. Ek onthou hoe ek die aand op my bed gesit en gebid het dat my ma nooit weer so vreeslik kwaad vir my moet wees nie. Ek vra toe vir

Ek het gehoor van ʼn spreker wat in sy toespraak vir homself by een plek ʼn kantaantekening gemaak het: “Swak argument. Praat harder”. Verloor is vir niemand lekker nie. Of dit jou sportspan of die party is waarvoor jy gestem het, wen is net altyd lekkerder. Ons voel natuurlik dieselfde oor ʼn argument. Wie het nou lus om verkeerd bewys te word, wanneer jy ʼn argument verloor? Voeg ʼn skeut adrenalien by ʼn lewendige argument en die volumeknoppie van die gesprek word gou-gou oopged

Tydens die grendeltydperk was ek een van daardie mal mense wat elke dag in die tuin geoefen het. Dit het begin met ‘n bietjie draf en dan ‘n bietjie stap. Later kon ek vir ongeveer ‘n uur lank stadig draf. Ek bedoel STADIG, want, glo my, ek is geen Olimpiese atleet nie.

Ek dink deesdae baie aan my oorlede moeder. Sy was ‘n yster in my lewe. Haar storie en hoe sy ons grootgemaak het, beslaan ‘n groot deel van

In 'n Australiese studie lees ek dat die gemiddelde mamma 228 vrae op 'n dag beantwoord. Kinders vra vrae. Hulle wil weet en leer. Vierjarige dogtertjies vra die meeste vrae, ongeveer 390 per dag. Mammas moet bronne van inligting wees en moet al die vrae kan beantwoord. 

Die water uit my bottel proe soet. Ek los my fiets teen die witkaree sodat die asem makliker kan terugkeer. Met die volgende watersluk gewaar ek die ou man oorkant die pad. Hy betree ʼn houtleer. So een plankie op ʼn slag, met ʼn ruspose na elke klim. Sy bruin broek is netjies geplooi. Die groen kerkhemp is nie meer oral ewe groen nie en sit ook nie meer oral ewe gemaklik nie. Maar ook die hemp het geen plooi nie.

George Müller (1805 - 1898) was as seun 'n dief en 'n leuenaar wat hom na sy bekering in Engeland as evangelis gevestig het. In Bristol sien hy en sy vrou die nood van weeskinders en vra die Here vir £1,000 en die regte mense om 'n weeshuis te begin. Binne vyf maande is dit voorsien.

Ons almal ken daai gevoel wanneer jy te nagekom word en jy kan min daaraan doen, of wanneer iemand jou aanvat in die openbaar, of wanneer jy

Ons leef in vreemde tye. Die Korona virus het ons lewens omgekeer. Ons worstel met verlange na baie dinge. Vir party is dit ‘n ou wyntjie of ‘n koue bier om die braaivleisvuur. Vir ander is dit die verlange na geliefdes, kinders of ouers. Een ding is egter gemeenskaplik. Ons verlang na ons vriende. In Eksodus 33 praat die Here met Moses. Hulle praat van aangesig tot aangesig soos vriende. Moses het nie die Here se gesig gesien nie. God het Moses egter so hoog aangeslaan as Sy

“Nee, Pappa, ek soek meer van die kleiner blare,” beduie sy met haar wysvingertjie. Ek het self gereken dat die groter blare beter is, maar Wysvingertjie weet duidelik beter. Haar pa skud sy kop en begin eerder nader aan die takke se punte pluk. “Hulle is sagter en sappiger vir die wurmpies,” verduidelik sy blinkoog vir my. Die kuiltjie in haar linkerwang duik op. “Hulle los heeltemal op in die kokon,” giggel sy.

David Fulton is die stigter van Fox Software en 'n amateur violis. Hy versamel ook sedert die vroeë 1980’s skaars Stradivarius viole en het op ‘n stadium 22 viole gehad. Een van sy gunsteling Stradivarius viole is "La Pucelle", ‘n goeie viool wat goed bewaar is. Toe Vuillaume, een van die vorige eienaars in die middel van die 1800’s die viool gekoop het, het hy gesien dat dit nog nooit gebruik is sedert dit die hande van Stradivarius verlaat het nie.

Dit was deur middel van hierdie Skrifgedeelte dat die Heilige Gees haar herinner het aan ‘n gesin daar naby wat finansieel swaarkry. Gelukkig het sy op hierdie ‘fluisterstem’ gereageer, want die destydse tienerseun getuig dekades later hoedat iemand se gehoorsaamheid vir sy gesin tot seën was met ‘n geskenkpakkie kruideniersware. So versterk ons mekaar se geloof en tree ons as God se instrument op om in mekaar se behoeftes te voorsien.

O die luukse gevoel om in ‘n weelderige hotel in te stap… Ek was nog nie baie keer in so ‘n hotel nie, maar iets wat vir my fantasties is, is daardie dik, wit japonne en die bypassende pantoffels. As ek dit aantrek, voel ek skatryk! Dit voel vir my asof ek net die telefoon kan oplig vir kamerdiens en verder kan ek terugsit en ontspan.

Onthou jy toe omtrent elke Christen en ook talle nie-gelowiges die “WWJD” armbandjie gedra het? Dit was verseker een van die grootste modes

Gedurende grendeltyd het ons ‘n baba hond gekry. Penny! Sy is ‘n sjokolade bruin Yorkshire terrier. Sy was bitter klein toe ons haar gaan haal het. Sy het van die eerste oomblik diep in ons harte gekruip. Ons is intens lief vir haar. Haar opgewondenheid vir die lewe is absoluut aansteeklik.

Dis in tye van swaarkry wat die diepte van my geestelike wortels blootgelê word. Is die Bybelse waarhede waaraan ek vashou ‘n werklikheid vir my en is my lewe werklik daarin geanker? Of hou ek net daaraan vas as my omstandighede rooskleurig is? So was dit ook toe ek vroeg in April wakker word met ‘n geweldige hoë koors nadat ek vir ‘n paar dae grieperig gevoel het. Ek het besef dat ek Covid 19 het.

Angstig vee sy die dokument met ʼn lappie af. Die lappie is deurdrenk met ontsmettingsmiddel. Die dokument is netjies toegedraai in plastiek en kleeflint. “Al die reëlings is daarbinne, sê sy.” Ek loer deur die tralies, deeglik daarvan bewus dat ons ten minste twee meter van mekaar af beter bly. Ek haal stadig deur my masker asem. Met een oogopslag sien ek dat die teks, liedere en ander informasie netjies in drukskrif neergepen is. Die hele begrafnis is uitgewerk.

In Paraguay is daar ‘n arm gemeenskap wat letterlik op ‘n vullishoop bly. Daagliks word daar meer as 1500 ton vullis op hierdie ashoop gegooi. Die arm mense van hierdie gemeenskap maak ‘n lewe daaruit om weggooigoed wat herwin kan word, bymekaar te maak en te verkoop. Hierdie gemeenskap is ook baie bekend vir hulle orkes. Ja, jy het reg gehoor! Dit is nie ‘n gewone filharmoniese orkes met duur Stradivarius viole nie, maar ‘n kinderorkes wat op instrumente speel wat van afvalm