Blog Artikels

Op ‘n yskoue wintersoggend voor ek moet opstaan vir werk, dink ek aan baie verskonings om ‘n bietjie later in my warm bed te lê. Dan bestee

Simbale van verskillende groottes (daar is meer as tien soorte) speel ʼn belangrike rol in ʼn simfonie-uitvoering, veral om “groot oomblikke”

Die wolke raak al hoe donkerder. Ek is onseker of ek die huis gaan haal voordat die eerste druppels val. My sporthorlosie sê ek is omtrent h

My ma het gereeld vir my gesê: “Ai, Sus, dit is so lekker om te eet.” En ja, is dit nie lekker om te kan eet nie. Op ‘n onlangse roete deur

Ek dink met nostalgie terug aan my kinderjare, toe gaste soms ongenooid by ons huis opgedaag het en met liefde en gasvryheid oorval is. Ek d

Nabal was ʼn skoorsoeker en bullebak. Hy het een en elk beledig en word in 1 Samuel 25 beskryf as ʼn “regte korrelkop en onbeskof” en ʼn verkee

By die swart traliehek gewaar ek die hond, wat so wild en wakker vir my blaf. Die Jack Russell staan op sy agterpote en gluur my aan. Sy een

Geloof is die vaste wete en vertroue dat Jesus deel is van die Drie-eenheid; dat Hy gesterf het vir ons sondes en dat Hy na die hemel opgeva

ʼn Berg is ʼn fantastiese natuurverskynsel, wat gebore word uit ʼn magtige sameloop van omstandighede. Die majestueuse Himalajas, byvoorbeeld,

Ek is nie besonder lief vir 3D-flieks nie. Hulle maak my gewoonlik moeg en gee my ‘n kopseer. Met Avatar: The way of water was dit egter and

Die afgelope paar weke het ek weer telkemale in die koerant gelees van mense, wat in geweldsmisdade betrokke was. Moord, aanranding en gewel

Ek dink die meeste mense geniet die feestyd. Luilekker kuiers saam met vriende en familie, rustigheid by die see of in die Bosveld, geen wek

Ek vermoed dat menige Suid-Afrikaner aan ʼn tipe “kollektiewe depressie” ly as gevolg van ʼn reeks traumatiese ondervindings wat die land die

Dr Koos Greeff, ’n tentmaker predikant by die NG Gemeente, Vredenburg, het onlangs, soos net hy kan, uit Esegiël 1 en 2 gepreek en my brein

“Hoeveel onse is daar in jou pond?” Dit is die vraag wat my ma gewoonlik vir my gevra het wanneer ek besluit het ons behoort iets te doen. My kinders verstaan nog minder van onse en ponde as ek, so hulle het die vraag vereenvoudig: “Wie almal?”

Elke jaar as die Kersversierings en groot Kersbome in die winkels verskyn, raak ek opgewonde. Ek hou van Kersfees. Dit is ‘n besondere tyd van die jaar. Die kleure is warm en uitnodigend, dis bekend en maak jou hart sommer warm. Hier in Afrika, waar ons ‘n somerkersfees hou, is dit so ‘n bietjie anders as in die noordelike halfrond. Ons beplan volgens die weer en ons spyskaarte verskil dalk, maar ons is lief om ook die feesdag voluit te vier.

Groot was my verbasing toe ek aan die begin van Oktober sien dat winkelsentrums reeds Kersfeesversierings het. Toe die skole ‘n week later begin en ons tydens ‘n personeelvergadering hoor wat alles tydens die vierde kwartaal moet gebeur, het ek dadelik angstig geraak. Ek dink hierdie tyd van die jaar is almal gespanne oor wat nog moet gebeur. Ons is oormoeg of dalk uitgebrand, omdat die jaar so vinnig tot ‘n einde haas. Net toe ek goed moedeloos was oor alles wat nog moet vo

Suid-Afrika is vanaf Januarie 2022 tot en met die begin van Oktober reeds met 1 949 ure beurtkrag, wat oor 81 dae gestrek het, lamgelê. Dit is skrikwekkend en mense is nie net kwaad nie, maar ook doodsbenoud – die voorspelling vir 2023 lyk selfs erger en permanente donkerte lyk nou nie meer so onwaarskynlik nie.

Drie klein kinders het my in een enkele week met hulle spontaneïteit oorrompel. Dit gebeur in presies dieselfde week waartydens ek moeg en moedeloos voel oor die agterdog tussen verskillende groepe mense in ons land. Ek het begin leer om maar net voor my te kyk en te maak of ek niks en niemand sien nie.

So met die lente in die lug en die bietjie somerhitte, wat ons beleef, voel dit altyd dié tyd van die jaar dat ek vir soveel dinge wil dankie sê. Ek is glad nie ‘n wintermens nie. Ek hiberneer, sit onder ‘n kombers, is onaktief, doen net wat ek moet doen en hoop die res sal sommer self gedoen word. Die oomblik wat die bome begin bot en die helder groen blare verskyn, voel dit asof daar skille van my lyf afval. Ek ontwaak so saam met die lente. Ek ontvries.

Tydens ‘n onlangse vakansie pak ek my sak langs my swembadstoel en sien ‘n lens van ‘n sonbril op die stoel lê. Ek sê vir my man: “Siestog, iemand se sonbril se lens het uitgeval.” Hy reageer toe deur vir my te sê dat ek my sonbril moet afhaal en daarna kyk. Groot was my verrassing toe ek sien dat ek net een lens in my sonbril het. Ek weet glad nie vir hoe lank ek so deur die een sonbrillens gekyk het nie!